Maria Skłodowska-Curie

fizyczka, chemiczka, dwukrotna lauratka Nagrody Nobla

 

Urodziła się 7 listopada 1867 roku jako córka Władysława i Bronisławy. Ojciec był nauczycielem fizyki, matka przełożoną pensji dla dziewcząt. Ukończyła III Żeńskie Gimnazjum Rządowe w Warszawie ze złotym medalem, potem naukę kontynuowała na Uniwersytecie Latającym. Przez kilka lat pracowała jako guwernantka, a następnie kontynuowała naukę w pracowni Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie.

W 1891 roku rozpoczęła studia na Sorbonie, tam poznała Piotra Curie. Około 1896 roku zaczęła interesować się promieniotwórczością. Badając z mężem minerały, zawierające uran i tor, stwierdziła, iż niektóre z nich wykazują większą niż powinny radioaktywność, co doprowadziło do wyodrębnienia nowego pierwiastka nazwanego polonem, a następnie kolejnego - radu. Badania były przeprowadzane w bardzo ciężkich i zagrażających zdrowiu warunkach.

Po śmierci męża w 1906 roku Maria objęła na Sorbonie kierownictwo katedry. Kontynuowano tam badania nad nowymi pierwiastkami.

W 1910 roku otrzymano metaliczny rad, opracowano dokładne metody mierzenia promieniotwórczości, co wpłynęło później rewolucjonizująco na medycynę.

W 1911 roku otrzymała ponownie nagrodę Nobla, tym razem w dziedzinie chemii. Rok później objęła kierownictwo Pracowni Radiologicznej w Warszawie. Jednocześnie rozpoczęto z jej inicjatywy budowę Instytutu Radowego w Paryżu.

W latach 1919-1934 opublikowano w tym instytucie 483 prace naukowe, z tego 31 jej autorstwa. Przyczyniła się do rozwoju badań nad promieniotwórczością w Polsce, angażowała stypendystów polskich do Instytutu Radowego w Paryżu.

Zmarła 4 lipca 1934 wskutek anemii złośliwej. Prochy jej i męża spoczęły w paryskim Panteonie.